Wat is het toch leuk om in de toekomst te leven, John de Weerd

Mijn ouders zijn net gepensioneerd. Ze zijn samen en niet eenzaam. Toch schuilt er een zekere eenzaamheid in dat samenzijn. Alle kinderen zijn de deur uit, de kerstboom is nu gemaakt van plastic want echte geven zo’n troep. Maar ze zetten ‘m wel het liefst zo op als afgelopen veertig jaar. Met de piek van oma en het houten kersthuisje van ome Daan. In alles schuilt een praktische schoonheid.

Het onderwerp van DEAF is Vital Beauty. Vitale schoonheid dus. Maar wat is dat eigenlijk? Bij nieuwe media kunst denk je aan uitbundige projecties, biotechnologie, nanotechnologie en ingewikkelde kinetische constructies. ‘leuk om in de toekomst te leven’, denk ik bij het zien van dergelijke exposities. Wat zien we bij DEAF en waar gaat het over?

‘Oh ja’

Vital Beauty dus. Maar wat is dat dan? Vaak blijft de betekenis van fabelachtig mooi werk onduidelijk. Na het lezen van een theoretische verhandeling zou ik moeten begrijpen waar ik naar kijk, maar dat is niet altijd verhelderend. Hier gaat iets mis. Teksten die technologische kunstwerken begeleiden hebben een hoog cryptisch gehalte. Er wordt verwezen naar filosofen, naar specifieke terminologie afkomstig uit de wetenschap wat de lezer buitensluit.

De DEAF tentoonstelling lijkt veelbelovend. Kianoosh Motallebi vertelt met zijn ‘Terrestial Ball’  een tot de verbeelding sprekend verhaal, en nog met humor ook. Terrestrial Ball is een klein, bolvormig object gemaakt van alle scheikundige elementen (dat zijn er 94) die voorkomen op aarde. Meteoren, stukjes van andere werelden, vallen regelmatig op onze planeet. Misschien dat deze 'Terrestial Ball' op een dag zijn weg naar een ander sterrenstelsel weet te vinden, om buitenaardsen te informeren over ons bestaan.

Eenzaam

Op de foto is het een onooglijk kogeltje, deze Terrestial Ball. In werkelijkheid lijkt het op een balletje poep. Maar dat wanstaltige bolletje vertelt wel een verhaal, over natuurkunde en de geschiedenis van ons universum. Dit slimme werk herinnert aan de intieme rituelen van mijn ouders. Deze rituelen lijken nietszeggend maar grijpen terug op een lange geschiedenis. Terrestial Ball doet hetzelfde maar in zijn nietigheid op een grotere schaal.

Het bolletje oogt eenzaam, daar in zijn framepje. Ik ga hem maar eens opzoeken.